TUNAY NA TUNAY!

Kalakbay at Katoto

Ika-30 Linggo ng Taon K
Oktubre 27, 2013

TUNAY NA TUNAY!

Hindi na uso ngayon ang pulp bits. Noong kami ay mga bata pa, tanyag ang Royal Tru-orange, dahil daw may pulp bits. Ewan ko kung ano yon, pero meron ngang bits. Hindi ko nga lang alam kung tunay na galing sa orange ang mga iyon.

Ayaw natin ng peke. Gusto natin ng tunay, ng orig. Pero kahit ganito, marami pa rin ang bumibili ng pekeng Chanel, pekeng kung ano-anong bag o maleta, na kinukumpiska naman sa Japan at sa maraming lugar sa Amerika. Gusto natin lahat tulad ng kung ano ang gamit ni Napoles … trulalu, sabi nga nila … hindi peke at tunay na mamahalin. Hindi kaya ito ang dahilan kung bakit hindi nalulugi ang mga tindahan ng Salvatore Ferragamo sa Greenbelt 5 at iba pang lugar, kahit na ang karamihang Pinoy, kahit man lamang yung Suotmopre Paragwapo…

View original post 304 more words

PAGKAPIT SA KATIG NG PANANAMPALATAYA

Kalakbay at Katoto

Ika-29 na Linggo Taon K
Oktubre 20, 2013

KUMAPIT NANG MAHIGPIT SA KATIG NG PANGINOON

Wala akong maisip na mga salita tungkol sa paghihirap na dumalaw sa marami nating kababayan matapos ang hindi inaasahang lindol sa Bohol at mga karatig isla. Isa lamang ang sumasagi sa isipan ko, na siya ring pinapaksa ng mga pagbasa sa Linggong ito … pagsubok o paghamon.

Hindi biro ang sumailalim sa matinding pagsubok. Tulad ng pinagdaanan nina Moises, kung kailang ang mga basagulerong Amalecita ay patuloy na umaatake sa kanila. Pero hindi lahat ng paghamon ay nakukuha sa pakikipagdigma. Hindi lahat ay nalulutas sa pagiging mainitin ang ulo.

Kung minsan, kailangang magpakumbaba at magtiwala sa ibang uring lakas na hindi galing sa ibaba bagkus sa itaas.

Ito ang kapangyarihan ng panalangin. Pero sa araw na ito, hindi lang simpleng panalangin ang paksa. May kakaibang diin … may kakaibang ibig bigyang pansin. At ito ay…

View original post 459 more words

Isang Taon na Po!!

Dismayadong dismayado ang tatay ko noong nag-Katoliko ako.

Inaasahan kasi niya na magiging pastor ako, born again pastor. Kaso hindi nangyari. Bumalik ako sa pananampalatayang Katoliko, at sa pananaw niya naligaw ako. Ligaw na ligaw.

Madalas kong naririnig noon ang tatay ko na sinasabi sa ate ko na, “si Robert nagsarili na ng lakad”. Ibig niyang sabihin, hindi na daw ako niniwala sa katuruan ng Biblia. Ang totoo, hindi naman ako nagsarili ng lakad. Sinundan ko lang yung nilakaran ng mga Kristiyano dalawang libong taon na ang nakalilipas.

Gusto ko sanang ipaliwanag sa kanya LAHAT. Lahat ng tungkol sa kung bakit pinili kong maging Katoliko. Kaso sa tuwing nag-uusap kami, laging nauuwi sa pagtatalo.

Kaya ang nangyari lahat ng hindi ko maipaliwanag sa tatay ko dinala ko lahat sa internet. Sa mga Facebook groups. Doon ako nakipagdebate. May kasamang murahan, laitan, insultuhan etc.

Pero napag-isip-isip ko na nakakahiya na relihiyon ang pinag-uusapan pero nagmumurahan, naglalaitan at nag-iinsultuhan ang mga nag-uusap. Hanggang sa napagod ako…sa murahan, laitan at insultuhan…pero hindi sa pagpapaliwanag ng Pananampalatayang Katoliko.

Noong una, wala naman talaga akong balak na gumawa ng blog. Pero dahil nga tumigil ako sa pakikipagdebate sa Facebook, kailangan ko na may mapaglalagyan ng mga gusto kong sabihin. Hindi kasi ako mapakali kapag hindi ko nailalabas yung mga ideya sa utak ko. Kaya yung ilang idea ginagawa kong status sa FB, yung iba naman nakasulat lang sa journal ko. (Isang problema sa FB, kapag natabunan yung dati mong status, mahirap nang hanapin.)

Yung mga status ko, minsan maraming nagla-like. Kaya pumasok sa isip ko, “ano kaya kung mag-blog din ako, may magbabasa kaya?”. Naisip ko na baka wala namang magkakainteres na magbasa, kaya di ko agad tinuloy.

Pero dumating yung time na may blog ng Catholic Apologist na nawala dahil nireport, palamura daw kasi yung blogger. Nakakahiya mang sabihin, pero totoo, palamura nga naman kasi yung blogger.

Nun ko naisip na tuluyan nang gumawa ng blog. Hindi dahil kaya kong tapatan yung galing nung blogger na nawalan ng blog dahil palamura siya, kundi para tangkain na baguhin ang kalakaran ng pagpapaliwanag ng pananampalatayang Katoliko.

Marami na kasing natututong kabataan noon (nakaraang taon) na mag-apologetics…at mangmura, manglait at mang-insulto. Ok na sana yung apologetics, isinama pa yung tatlong huling nabanggit. Naisip ko, maganda siguro kung against the flow naman…saliwa sa ginagawa ng ilang Katolikong nagtatanggol ng Pananampalataya. Saliwa sa paniniwala ng ilan na dapat nagmumura, dapat nanglalait, dapat nang-iinsulto kapag nagtatanggol ng Pananampalataya.

Minsan, inisip ko, ano nga bang dahilan ng marami at ipinagtatanggol nila ang pananampalatayang Katoliko? Para “masupalpal” at “macheckmate” ang mga kadebateng protestante? Pagkatapos?

Ginawa ko itong blog na ito hindi para “masupalpal” (kasi hindi ito basketball) at hindi para “macheckmate” (kasi hindi ito chess) ang mga protestante. Ginawa ko ito para maipaliwanag ang pananampalatayang pinili ko….kung anong meron dito at bakit ito ang pinili ko.

Pinili kong ang pagpapaliwanag e lagyan ng personal na sharing ko para makarelate ang nagbabasa. Dalawa ang nakikita kong problema sa ilang nagpapaliwanag ng Pananampalatayang Katoliko: kung hindi sobrang babaw – puro kwento lang na may moral lesson, sobrang lalim naman – ipinapaliwanag ang pananampalataya kaso masyadong Theological at Philosophical, na punung puno ng nakakadugo ng ilong na terminolohiya at English pa – kaya hindi masyadong gets ng ilang Katoliko, kaya kinalaunan iniiwan nila ang kanilang pananampalataya. Hindi totoong walang nagpapaliwanag ng Pananampalatayang Katoliko. Meron, marami, hindi nga lang sila naka-relate (o baka hindi nakinig, minsan [o madalas] kasalanan din nila eh).

(Dalawa yung nakita kong problema, pero hindi nangangahulugan na masama yung dalawang paraan na iyon ng pagpapaliwanag ng Pananampalatayang Katoliko)

Isa itong pagtatangka. Alam ko na hindi ako ang unang gumawa, at hindi orihinal ang mga sinasabi ko. Isang kagandahan ng pagiging Katoliko, dahil dalawang libong taon na ang Simbahan at ang kanyang mga turo, ready-made na ang sagot. Sasabihin mo na lang sa sarili mong pamamaraan. Sa style na lang magkakaiba, pero sa laman pare-pareho (as long sa Faithful sa turo ng Simbahan).

(Mahirap lang sa pagpapaliwanag ng Pananampalatayang Katoliko, ang bawat doktrina ay parang sapot ng gagamba na magkaka-ugnay-ugnay. Halimbawa, kapag pinag-uusapan ang Mother of God, mapupunta ang usapan sa Divinity of Christ, pag napag-usapan ang Divinity of Christ nauuwi ang usapan sa Trinity. Kaya hindi maaaring ipaliwanag ang lahat sa isang article lang. Kaya ginagawa ko ang hyperlink, o ang pag-uugnay ng isang o higit pang article sa iba pa)

Pinili kong medium ang wikang Filipino, dahil…ehem, aaminin ko na, weakness ko mag-English. Hehe. Pero bukod dun, mas madali kasing iparating ang mensahe gamit ang wikang sanay na sanay at gamay na gamay akong gamitin. Di ko kailangang magmukhang matalino, o magmukhang may mataaas na pinag-aralan sa pamamagitan ng pa-English-English (paglilinaw: di lahat ng nagi-English e nagyayabang). Ang importante para sa akin ay maiparating sa mga Pilipino ang mga Aral ni Cristo na ipinagkatiwala niya sa kanyang Simbahan.

Pilipinong Katoliko.

Kaya ayan ang ginawa kong title ng blog eh….wala. Wala akong ibang maisip. Hehe. Hindi related ang blog na ito sa 100% Katolikong Pinoy page sa FB, pero marami akong ipagpapasalamat sa mga admin ng FB page na iyan dahil marami akong natutunan sa kanila. Isa siguro sa dahilan kung bakit Pilipinong Katoliko ang pinili kong pangalan e para madaling i-justify yung dahilan kung bakit hindi ako nagi-English. Hehe.

Ang totoo, noong nakaraang taon, nung binubuo ko ang blog na ito unti-unti akong nagiging deboto ng Nazareno, Sto. Nino, Our Lady of La Naval…tapos kainitan ng usapin tungkol sa pagdedeklarang Santo kay Pedro Calungsod. At dahil idedeklarang Santo si Pedro Calungsod noon, nabalikan ang kasaysayan ng pagdedeklarang Santo kay San Lorenzo Ruiz. Kaya naisip kong gawing “Maka-Pilipino” ang aking blog.

Sa pagbuo ko ng blog na ito, lagi kong nasa isip yung mga lolo at lola na marubdob ang pagpractice ng pagka-Katoliko pero kapos sa kaalaman para ipaliwanag ang kanilang pananampalataya sa mga apong naging protestante, kaya sila ay pinagtatawanan ng mga ito. Kaya sila pinagtatawanan dahil sa kakapusan ng kaalaman, nauuwi sa pamahin ang kanilang paliwanag ng pananampalataya.

(Isang halimbawa e yung pamahiin na bawal maligo pag Biyernes Santo. Ang dahilan e ang mga Pilipino noong unang panahon [kahit hanggang ngayon] e mahilig maligo. Sa katuruan ng Simbahan, tuwing Biyernes Santo, bilang pakikiisa sa paghihirap at pagkamatay ng Panginoong Hesus iniiwasan ng mga Katoliko na gawin ang mga bagay ng pleasurable bilang fasting and abstainance, at isa rito ang paliligo)

Nasa isip ko rin palagi ang mga taong hindi maalam sa pananampalatayang Katoliko na nagkaroon ako ng bahagi noong ako ay protestante pa para iwan nila ang pananampalatayang napakaganda at subok na ng panahon. Pwede kong sabihin na ginawa ko rin itong blog na ito bilang penance sa mga kasalanan ko noon laban sa Simbahang Katoliko.

Bilang pagtatangka na maging “against the flow” ng blog na ito, sinikap ko na ang bawat pagpapaliwanag ng katuruan ng Simbahan ay hindi maging isang pagtatanggol ng pananampalataya para “masupalpal” ang mga tumutuligsa kundi para tangkaing ipaliwanag ang Pananampalatayang Katoliko at kung anong epekto nito sa pamumuhay natin bilang Kristiyano. Kaya hindi nakakapagtaka na sa naka-ayon sa idea ng worship at idolatry ang pagpapaliwanag ko tungkol sa Sampung Utos at sa issue ng mga rebulto.

Karamihan ng articles ko, galing sa spiritual journal ko. Kaya, itong blog na ito ay pagbubukas ng personal kong journal sa publiko (E ano naman, sino ba ako? Hehe.)…na sana e makakatulong sa pananampalataya ng bumabasa.

Ang unang unang article na ginawa ko ay tungkol sa worship: Unang Sulyap sa Pagsamba, Unang Hakbang sa Pagbabalik sa Simbahang Katoliko. Kasi naniniwala ako na nilikha tayo ng Diyos para sambahin siya, hindi para magtanggol ng pananampalataya. Ang pagtatanggol ng pananampalataya ay nagmumula sa pusong nagnanais na ipagtanggol ang Diyos na minamahal at sinasamba niya. At naniniwala ako na mas makapangyarihan ang pagtatanggol ng pananampalataya kung mahal talaga ng nagtatanggol ang Diyos, kung puno ng presensya niya ang puso ng nagtatanggol. Kaya ang kauna-unahang desire dapat ng Katoliko e hindi kung paano maging apologist, kundi kung paano maging worshiper.

Isang taon. Hindi ko masasabing mahusay at magaling akong Catholic blogger…pero nagsusumikap akong makatulong sa Simbahan sa pamamagitan ng mga article kong kapos sa husay sa pagpapaliwanag.

Marami nang nauna, maraming mas mahusay, maraming mas matalino…pero sa biyaya ng Diyos, nagsusumikap ako hindi para maging una, hindi para maging mahusay, hindi para maging matalino…kundi para maging mabuting tao.

Sa loob ng isang taon humigit kumulang isandaan at limampu na posts ko (hindi lahat original ko), pero isang tao lang ang nangmura sa akin sa blog ko. Bakit? Naniniwala ako na kung ano ang gagawin mo sa kapwa mo yun ang gusto mong ibalik niya sa iyo. Siguro gusto nung nangmura na murahin ko rin siya, pero bilang Kristiyano gusto kong irespeto ako ng tao, kaya hindi ako nakipagmurahan…at awa ng Diyos di na niya ako minura at marespeto naman kausap ang ibang mga nagkokomento sa blog ko.

Kaya hindi totoo ang sinasabi ng mga apologists na palamura na necessity ang pagmumura. Yabang lang yun, at kakulangan ng pagpipigil sa sarili.

Ngayon, hindi man natupad ang pangarap ng tatay ko (noong pareho pa kaming born again) para sa akin: maging pastor, hindi naman ako naging walang kwenta nung nag-Katoliko ako. Nagamit ko ang teknolohiya sa pagbabahagi ng mga Aral ng Panginoong Hesus. Naging blogger ako.

Maraming salamat po sa mga nagbabasa, nagkokomento, nagse-share ng link nito, at higit sa lahat sa mga nananalangin para sa akin.

Salamat din po sa mga nag-share ng articles nila sa blog ko (at sa mga magse-share pa).

Salamat sa Diyos, ampogi ko. hahaha! Joke lang po.

Salamat sa Diyos may (konting) talent pala ako sa pagsusulat, iniaalay ko po ito sa inyo para sa inyong kaluwalhatian.

Salamat sa Panginoong Hesus, sa sobrang pagmamahal niya sa atin kahit umakyat na siya sa langit kasama pa rin natin siya ng buong buo sa Banal na Eucharistia. Pambihirang pag-ibig.

Salamat po Mama Mary, for your love and intercession. Alam ko na hindi nagkataon lang na October 13 ang Birthday ng blog ko.

Vivat Jesus!

Ad Majorem Dei Gloriam!

Bakit hindi ako nagko-communion gamit ang aking kamay?

Confession of a
Eucharistic Minister

A former Eucharistic Minister, by the grace of God, repents of his participation in the sacrilegious act of giving Communion in the hand. He gives us here a first-hand report to prove his point and that of The Fatima Center that the act of giving Communion in the hand is sacrilegious and total disrespect for God the Son. The writer requests forgiveness of his sin and the lifting of excommunication. We print here excerpts of his research and findings.

by Charles St. George

---

Letter to His Holiness,
Pope John Paul II

I, Charles Andre St. George, accuse myself of committing and participating in grievous and numerous outrages against the Most Blessed Sacrament from about 1980 to 1991. Please hear my plea and grant my requests.

First, I have only recently learned according to The Roman Catechism, page 233 “that in this Sacrament are contained not only the true Body of Christ and all the constituents of a true body, such as bones and sinews, but also Christ, whole and entire” and further that, page 239 “the Body of Our Lord is contained whole and entire under the least particle of the bread.”

Second, I have only recently learned that according to The Catholic Concise Encyclopedia, page 153 “Excommunication is imposed according to the reservation as follows:

     (a) Acts reserved to the Holy See in a very special manner are: throwing away, taking or retaining for evil purposes the consecrated species.”

I confess that I have thrown away or caused to be thrown away approximately 60,000 consecrated Hosts from 1980 to 1991 and that I caused many of these Hosts to be repeatedly trampled under foot or otherwise desecrated. These grave sins were not motivated by formal hatred of God, but from a motive more banal — I did not care. This is what I did: I was an Extraordinary Minister of the Eucharist and I sometimes received Our Lord in the hand instead of on the tongue, as well. As most communicants wanted to receive in the hand, I would gently place the Host in their palm. As proven in my attached scientific analysis conducted with the aid of my teenage son, Joseph …

     When one receives Communion in the hand there are, on average, about four visible Particles detaching from that same Host.

For this trial, I bought from Catholic Supply of St. Louis, Missouri hosts advertised as: “We are pleased to offer by far the best altar bread. All of our breads have a carefully molded sealed edge which prevents crumbs.” We used the “best” and the test result was an average of 3.68 crumbs per Communion.

I believe I may have distributed perhaps 15,000 Hosts to communicants. It is reasonable to assume that this generated about 60,000 visible, though tiny Particles. When I would receive Communion in the hand, I would check my palm and sometimes find one or two or even more fragments of the Sacred Species. While I tried to immediately consume these by attracting them with the tip of my right index finger, I am confident that not all Particles were always safely consumed. As Eucharistic Minister, of many thousands of Hosts placed in palms, I never once observed anyone else examining their palm or fingertips to see if there were any Particles remaining.

So, what happened to these 60,000 Particles containing our Lord and God of which I bear responsibility? Quite simply, they would eventually detach from the palms and fingertips of these communicants as they changed position to folded hands and the Particles would drop to the floor, or be brushed against their clothing and detach, or find their way to destinations unknown. Most should be assumed to have dropped to the floor while still in the church. The above doctrine states that these Particles were the fullness of Jesus our God just as surely as the large host which the priest consecrates for his own consumption!

     Like myself, any Catholics who have gone to Mass at a church where there has been Communion in the hand encounter a veritable minefield where they have mindlessly, repeatedly set their heels against the Holy Face of Jesus Christ Himself!

The thought of this HORRIFIES me now. Some, myself included, simply did not care to know what they were doing. Still, does not Our Lord withdraw Himself in anguish from such as do these things and care not? What must the Holy Virgin think of this treatment of Her crucified Son?

Not for me, but for the love you bear the Virgin Mother of God, I beg from Your Holiness two things: Please lift this very specially reserved excommunication and forgive these most grievous sins, committed without even caring, against Our Lord’s very Person.

Particle Study April 17, 2002
Feast of St. Anicetus

My teenaged son, Joseph, was my aide in this study, acting the part of the communicant while I acted the part of the Eucharistic Minister. For the purposes of this trial, I purchased fromCatholic Supply of St. Louis, Missouri a box of 1000 1-1/8″ diameter white altar breads, item #57212, advertised on their web-site http://www.catholicsupply.com/churchs/wine.html as follows: “We are pleased to offer by far the best altar bread. All of our breads have a carefully molded sealed edge which prevent crumbs.” — The questioned truthfulness of that critical conclusion, naively believed by many, is one reason this trial was decided upon.

For this trial, Joseph and I prepared by carefully washing our hands and fingers and drying same with lintless towels. We then examined our fingertips and Joseph’s left palm which would each contact the host to be assured they contained no foreign matter which could be mistaken for a bread particle. I determined we would look for particles after each and every individual “communion” in three areas — my fingertips, Joseph’s palm and Joseph’s fingertips. I further determined that we would count the results from 25 “communions” and record how many particles were found and where. We would only count “naked-eye visible” particles we could both see.

The contents of one packet of altar breads was carefully emptied into a small plastic cup. Recalling my training as a Eucharistic Minister (may God forgive me), I would gently take up a host between my right index finger and thumb and place this host in Joseph’s left palm with only sufficient firmness to assure it would be transferred. Joseph commented that Eucharistic Ministers at Masses he attended were less gentle in transferring the Host to his palm. He would then take the host between his right index finger and thumb and place it on his tongue without touching his fingers to his tongue. Joseph would then keep his right index finger against his thumb and hold his left palm upward while we both inspected: first, my right index finger, then my right thumb, then his left palm, then his right index finger, and finally his right thumb for any particles of bread fractured from the host and adhering to us as a result of this multiple manipulation and touching. We would carefully scrape away any particles found before the next “communion” with the blade of a sharp knife to be assured of not counting any particles twice.

What were our trial findings? Were there any particles of bread fractured from these 25 hosts taken one at a time from a cup and placed in Joseph’s palm and taken from his palm and transferred to his mouth? We were both disturbed at how many Particles:

     From the 25 “Communions”, we found a grand total of 92 individual, naked-eye visible Particles which averages to 3.68 Particles per “Communion”.

As detailed in the  statistical information (see below), we counted 27 particles from my fingertips, 47 particles from Joseph’s palm and another 18 particles from Joseph’s fingertips. It is hoped that this trial will work to the honor of Our Lord and aid those who still care for Him.

YOU, the reader of this letter, are hereby called upon to do all in your power to put an end to this greater evil which presumes to treat God Himself in a most degrading manner. God will not embrace at the gates of Heaven those who throw away and trample His very Person. This warning is sent that you may have NO EXCUSE at the Judgment. The Japanese Emperor, when putting True Catholics to death some centuries ago, offered them a chance to renounce the Faith and save their skins. All they had to do to renounce their Faith and deny Christ was to step upon a wooden cross placed on the ground and they could go free. Not even this Emperor was so demonic and wicked as to tempt these martyrs to step upon a consecrated Host — Almighty God Himself; but most Catholic bishops are now de facto commanding us to do this very thing and that this be repeated every time one so much as enters one of these execrable churches.

Anyone who enters into a church where Communion-in-the-hand has been done without same being respectfully purified of these Particles of God, enters a veritable minefield of these “least Particles” strewn across the floors where they will, with moral certainty, be grinding their heels into the Holy Face of Jesus. That you do not now see Him on the floors of these churches is perfectly understandable — if your heart is not filled with an all consuming love of God and devotion to His Holy Mother as beautifully explained in True Devotion to Mary by Saint Louis de Montfort. Jesus sees Himself on these floors a thousand times over just as surely as He sees your sins committed at times you will to believe He sees you not! If you do not see Him there it is because you do not wish to see Him, and those who do not wish to see Him shall have that wish granted irrevocably and for all eternity. Amen. Amen.

May the Virgin Mother of God be ever merciful to those who fight against this outrage of Her crucified Son, but may Her heel crush the reprobates’ heads who laugh with satan as Her Divine Son is abused with contempt most foul.

Source: http://www.fatimacrusader.com/cr83/cr83pg8.asp

Mensahe ng Isang Reader (Sr. Sofia)

May nagsend sa akin ng email.

Share ko lang po.

I appreciate so much your writings especially your topic about
the Holy Eucharist. It helps me a lot especially when I deliver
my talk for the Lay Ministers, Altar Server and Parents. Thank you
so much. May you continue your good works. I keep on praying
for you and Yes, I include You and your whole family in my daily
Rosaries and prayers to God. May your good works can touch the
life of others and help them to live a Holy life. I am Sr. Sofia
Carcallas Roferes, SMC, Missionary Sisters of the Catechism,
Immaculate conception Parish, Bauan, Batangas. Thank you so much.

Marami rin pong salamat…

Una, sa inyong pagbabasa sa aking blog.

Pangalawa, sa inyong napakagandang mensahe.

At higit sa lahat, sa inyong panalangin.

Subok lang…